يادمان باشد كه چهارسال قبل در همين روزها ميليونها نفر مانند سهراب و كيانوش و اشكان و ترانه مي خواستند با "رأي خود" در اين وضعيت رقّت انگيز كشور تغييري ايجاد كنند و احمدي نژاد را كه در آن زمان محبوب بود، از ادامه تخريب كشور بازدارند. صندوق رأي تغييري ايجاد نكرد و آنها اكنون يا در خاك آرميده اند و بسياري دربند هستند و يا در غربت اند. چرا؟ چون "رأي يك نفر" بر آراء ميليونها نفر برتري دارد!
همچنان هيچ فرقي در شرايط كشور پيش نيامده و اين كشور هنوز هم با "رأي همان يك نفر" اداره مي شود. پس شركت در انتخابات يعني پذيرش ظلم و رسميت دادن به همان يك رأي. به خدا كه اين "ظلم پذيري" تاوان سنگيني دارد كه يقه همه ما را مي گيرد.
يادمان باشد در كشوري كه با يك رأي رهبر اداره مي شود، رأي مردم "تزئيني" است و فقط موقعيت حكومت را مستحكم مي كند. حكومتي كه زندگي و كرامت انساني و نشاط را از مردم ربوده و به جايش فقر و تبعيض و تباهي برجاي گذاشته است. شكي نيست كه اختيار رأي دادن يا ندادن با خود من و شماست.
و البته تاوانش را هم خودمان خواهيم داد. فقط اندكي فكر كنيم كه آيا سهم ما از زندگي، اين همه تباهي و نكبت است؟ به قربانيان انتخابات ۸۸ و اسيران آن انتخابات بيانديشيم و بعد، كار درست را انجام دهيم.
.
.
No comments:
Post a Comment