ملتی هستیم که ..
فریاد اعتراضمان بلندترین سکوتمان شد ..
عبادتمان بیشترین حماقتمان و صداقتمان باعث حقارتمان ...
ملتی غرق شده در سرابی که لمس نشد !
خودخوری کردیم و هرز گفتیم و چرت شنیدیم ولی داناییمان به طاق آسمان هفتم رسید !
بی آنکه بدانیم چه بودیم و چه هستیم ، هنوز هم در کنج دخمۀ تاریک تحجر زانو زده ایم و رو به صراطی نشستیم که کجی را به عرش یادگار برده است !
این خواب که میرویم راهی ست به درازای عمر که کوتاهی اش ثابت شده و کاش برخیزیم حتی به قیمت یک کابوس !
.
.
امیر . ز . س
No comments:
Post a Comment